Δεν είναι καθόλου τυχαίο θαρρώ που η Ημέρα της Μητέρας, στην Ελλάδα τουλάχιστον, γιορτάζεται πάντα στην καρδιά της άνοιξης. Μιας εποχής του χρόνου που η γη αναζωπυρώνεται από το λήθαργό της και εκρήγνυται με νέα ζωή, αναδεικνύοντας με την άνθιση το μεγαλείο της φύσης.
Το να είναι μητέρα μία γυναίκα σημαίνει κάτι περισσότερο από το να έχει γεννήσει ένα παιδί. Φέρνει στη ζωή και φροντίζει ένα πλάσμα που εξαρτάται απόλυτα από εκείνη για την επιβίωσή του. Από τη στιγμή που θα του δώσει αέρα στους πνεύμονες για να αναπτυχθεί μέσα της, μέχρι τη γέννηση και τα άγρυπνα κι ανήσυχα ξενύχτια των πρώτων μηνών. Θα το διδάξει να στέκεται, να σηκώνεται όταν πέφτει, να περπατάει και τελικά… να τρέχει!
Για ν’ ακολουθήσουν άλλα ξενύχτια. Στο μπαλκόνι περιμένοντας να επιστρέψεις από τη διασκέδαση, στο νοσοκομείο μέχρι να αναρρώσεις, στο διπλανό δωμάτιο όσο ξενυχτάς διαβάζοντας για τις εξετάσεις. Θα γίνει γιατρός, ψυχολόγος, παιδαγωγός, φιλόσοφος, σεφ, γαζώτρια, μανικιουρίστρα και πόσοι ακόμα ρόλοι συγκεντρωμένοι σ’ ένα πρόσωπο…
Μητέρα, για τον κάθε ένα από εμάς, είναι οι αμέτρητες μικρές στιγμές κι όλη η ζωή ταυτόχρονα! Είναι το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες που ξεφυλλίζεις και σου φέρνουν πίσω τις εικόνες με κάθε λεπτομέρεια… Την πόρτα που περίμενες ν΄ανοίξει για να την δεις να επιστρέφει από τη δουλειά, το φόρεμα που έραψε στην ραπτομηχανή της για την αγαπημένη σου κούκλα με τα ρετάλια που περίσσεψαν στο εργοστάσιο, η ταινία που βλέπατε μαζί στον καναπέ όσο έπλεκε τα δάχτυλά της στα μαλλιά σου, το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι με το λαχταριστό κοκκινιστό κοτόπουλο και τις τραγανές τηγανητές πατάτες, τα βουρκωμένα μάτια της στο πρώτο σου ποίημα.
Μια μητέρα έχει πάντα δίκιο και βγαίνει πάντα νικήτρια από έναν καυγά! Αυτός είναι κανόνας απαράβατος, που δεν πρέπει να τον λησμονήσεις και να ολισθήσεις σε… επικίνδυνα μονοπάτια! Τα ρούχα πρέπει να απλώνονται στο σκοινί με πρωτόκολλο, να τηρείται η ιεροτελεστία ενός γιορτινού τραπεζιού, η στρατηγική του ξεσκονίσματος και η τέχνη του στραγγίσματος της σφουγγαρίστρας, είναι μέρη της “βασικής εκπαίδευσης” μιας κόρης, “ΑΝ θέλει ποτέ να κάνει… οικογένεια!!!”
(… Ακόμη, όμως, και το μπάλωμα του πάνινου παπουτσιού είναι περίτεχνα καμωμένο από τα δάχτυλά της. Γιατί δεν πρέπει να καταλάβουν οι συμμαθητές στο σχολείο ότι έχει σκιστεί, για να μη νιώσει το παιδί της την ντροπή…)
Γνώσεις μοναδικές και ανεκτίμητες που ακόμη και μέσα στη φαρδιά σου τήβεννο, ξέρεις καλά πως εκείνη υπήρξε για σένα το μεγαλύτερο “Πανεπιστήμιο”. Όσα γράμματα κι αν μάθεις, όσες εμπειρίες κι αν αποκτήσεις, όσα κι αν δεις, όσα κι αν ζήσεις, στα κεφάλαια του δικού της βιβλίου θα ανατρέχεις… Κι ας πετάς στην αποφοίτηση το καπέλο ψηλά, με όλη σου τη δύναμη, να παραβγεί από τ΄άλλα, για να το ξεχωρίσει και να τη δεις για μία ακόμη φορά βουρκωμένη, δικαιωμένη από τον αγώνα της.
Πουθενά δεν θα διδαχθεί κανείς την “τέχνη” της μητέρας. Όσα βιβλία κι αν καταβροχθίσει. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, για παράδειγμα, δεν θα διέκρινε ποτέ στο βλέμμα ενός ασθενή του ότι κάτι τον απασχολεί, όταν αυτός γελά. Ενώ εκείνη; Είναι φοβερό το πόσο έχει μελετημένο ακόμη και το ηχόχρωμα της φωνής και θα σε διακόψει την ώρα που περιγράφεις κάτι αστείο, για να σε ρωτήσει: “τι σου συμβαίνει;” Ακόμα, όμως, κι οι σπουδαίοι μεγαλογιατροί με τα “γιατροσόφια” της μητέρας τους μεγάλωσαν… Εντριβές με οινόπνευμα και ασπιρίνη για το κρύωμα, μολόχα το αντίδοτο της τσουκνίδας, χαμομήλι για τον πονόκοιλο, ξεμάτιασμα για τον πονοκέφαλο!
Βγες και ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο και γνώρισε εκατομμύρια μητέρες. Όλες θα ‘χουν κι ένα “ελάττωμα” που η δική σου δεν το είχε. “Ωχ, ρε μάνα!” θα σου βγει στα δύσκολα, γιατί μονάχα εκείνη ήξερε πως να τα κάνει εύκολα. “Γειά σου ρε μάνα”, σε κάθε συμβουλή της που θα ανακαλέσεις στη μνήμη και θα σε απομακρύνει από την απελπισία.
Ένας ομφάλιος λώρος που, τελικά, ποτέ δεν κόβεται, αφού ενώ πλησιάζεις τα πενήντα, σε παρατηρεί όπως τότε: “Πού ήσουν παιδάκι μου τόσες ώρες και ανησυχώ;” Αλλά και μια ανομολόγητη διαπίστωση που ποτέ δεν εκτιμήθηκε σωστά, στην ώρα που ειπώθηκε: “Θα γίνεις γονιός και θα καταλάβεις…”
Κι όταν πια το καταλάβεις, είναι τόσα πολλά αυτά για τα οποία μετανιώνεις και θες να επανορθώσεις, αυτά για τα οποία νιώθεις ευλογία που σε ανάθρεψε αυτή η μητέρα που θες με κάθε τρόπο να της εκφράσεις ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Είτε με ένα τριαντάφυλλο, είτε με ένα άρθρο…
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ!
