Δεν ξέρω για εσάς εκεί, αλλά εμείς εδώ, όσο δεν διακρίνουμε αντίπαλο στον ορίζοντα, τόσο πειραματιζόμαστε με τις αντοχές του κοσμάκη… Γι’ αυτό και είπαμε να ασχοληθούμε λίγο με την έβδομη τέχνη, που ανθεί τελευταία στην εύφορη – πέριξ της Πάρνηθος – γη! Διότι, ως γνωστόν, στις δικές μας φλέβες δεν κυλάει το αίμα “το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών” κι εφόσον κάποιοι ανακάλυψαν τις – απότιστες για καιρό – κινηματογραφικές τους ρίζες, αποκαλύπτοντας το υποκριτικό τους ταπεραμέντο, θα πρέπει σίγουρα να… αναδειχθούν καταλλήλως!
Από πού αλλού; Από τον Δημο-Φυλή Ιστό, φυσικά!
Προσοχή: Η κριτική που ακολουθεί περιέχει spoiler!
Για την παραγωγή κάποιου… τρέιλερ – πιθανόν; – ταινίας μικρού μήκους, η κριτική, που γυρίστηκε για την προβολή του… “θείου απ’ το Αμέρικα”, σε σκηνοθεσία του “ανθρώπου – σκιά του” και την οποία πρόσφατα απολαύσαμε στις διαδικτυακές μας οθόνες. Επειδή, όμως ο τίτλος της παραμένει άγνωστος, προτείνουμε να κυκλοφορήσει ως η “Οδός των μουχλιασμένων ονείρων“, εμπνευσμένος από τα ταβάνια του σκηνικού.
Σίγουρα πολλοί ρομαντικοί – ίσως και μη- τέλειωσαν ένα ολόκληρο πακέτο με χαρτομάντιλα για να σκουπίσουν τα δάκρυά τους, από τη συγκίνηση, παρακολουθώντας τα αμοντάριστα πλάνα του τρέιλερ… Ως και η θεία μου η Μέλπω που στεκόταν αποσβολωμένη στην οθόνη του πι – σι (sic), άδειασε ένα πακέτο πασατέμπο από την αγωνία και κάθε φορά που έφτυνε το φλούδι, μονολογούσε σταυροκοπούμενη και δοξολογώντας τον Κύριο: “Κύριε ελέησον! Μέγας είσαι Κύριε!”
Έκτοτε, ζούμε στιγμές ιεράς κατάνυξης μέχρι την προβολή της επόμενης κινηματογραφικής απόπειρας…
Άσχετα με την ευσυγκίνητη θεία Μέλπω, πάντως, δική μας αίσθηση είναι πως αν ο τιτανομέγιστος Κουεντίν Ταραντίνο αποφάσιζε να κάνει εκ νέου ρεπεράζ για το Κάποτε στο… Χόλιγουντ σίγουρα θα έβρισκε το φιλμικό του σπίτι στο… μαγεμένο δάσος της εύφορης – πέριξ της Πάρνηθος – γης!
Εκείνο που μένει πια να μάθουμε με βεβαιότητα, είναι, αν ο εμπνευστής του σεναρίου (που αν ήταν ζαρζαβατικό δεν θα μπορούσε να ομοιάσει ιδανικότερα με άλλο από την πατάτα) ήταν ο “θείος απ’ το Αμέρικα” ή ο “άνθρωπος – σκιά του”, ώστε όταν θα έρθει η ώρα των… απονομών, να του παραδώσουμε το αγαλματίδιο! Ως τότε όμως…
Μπράβο μας και συγχαρητήριά μας! Θαυμάστε μας και υμνείστε μας!
