“Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται”
… έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες και οι Βυζαντινοί, χρησιμοποιώντας χωρίς καμία παραλλαγή αυτή την παροιμία για εκείνους που δεν τους τρομάζουν οι μεγάλες τρικυμίες της ζωής και που οι ικανότητές τους αποδεικνύονται στις δύσκολες περιστάσεις. Μα αν είν’ έτσι, τότε πώς γίνεται τόσα και τόσα καράβια να βυθίζονται και με… μπονάτσα;;;
Μα γιατί η πραγματικότητα, φίλοι μου, είναι προσαρμοσμένη σε άλλη παροιμία:
“Τι ωφελεί ο καλός καραβοκύρης, σαν δεν έχει καλούς ναύτες;”
Σε λιγότερο από μήνα, λοιπόν, λήγει η αυτοδιοικητική θητεία των διοικούντων κάθε Δήμου της χώρας και οι εκλεγμένοι από τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές θα αντικαταστήσουν τις θέσεις των προκατόχων τους. Νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέα σχέδια και προγραμματισμοί. Βατή και ομαλή αυτή η αλλαγή “πηδαλίου” για όσους θα κάνουν το ντεμπούτο τους στην αυτοδιοίκηση κι έχουν περιθώρια για… ελιγμούς.
Για εκείνους τους “εκλεκτούς” των δημοτών, ωστόσο, που με την επιτυχημένη πρότερη διοικητική πορεία τους, μπαρκάρουν ξανά για τον… “ωκεανό” της αυτοδιοίκησης και θα επιδιώξουν να διατηρήσουν ή ακόμα και να αυξήσουν τα ποσοστά τους, ελλοχεύει ο κίνδυνος του “έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά”, αν στο ταξίδι επιδιωχθούν… “περιπέτειες επιβίωσης”!
Βάλτε για παράδειγμα με το μυαλό σας ένα καράβι παλιό, σαν εκείνα τα πειρατικά, με κουπιά και καταστρώματα… Με έναν καπετάνιο και με καμιά δεκαριά αξιωματικούς! Άλλος υπεύθυνος για τη ρότα, άλλος για την πρόβλεψη του καιρού, άλλος για την αποθήκη και τη σίτιση, άλλος για το νερό. Όλοι, διαλεγμένοι και διαλεκτοί από τον καπετάνιο!
Το καράβι μας έχει και ναύτες.
Εκατό ναύτες που η δουλειά τους είναι, ας πούμε, να τραβάνε κουπί να βγάλουν το καράβι σε απάνεμο και ασφαλές λιμάνι!
Οι ναύτες, έχουν κι αυτοί τις δικές τους δεξιότητες: Άλλοι είναι έμπειροι κι άλλοι όχι, άλλοι είναι δεξιόχειρες και άλλοι αριστερόχειρες, άλλοι έχουν δύναμη και άλλοι αντοχή. Όλοι διαλεγμένοι και διαλεκτοί από τους αξιωματικούς!
Όταν το καράβι βρίσκεται καταμεσής του ωκεανού κι ο καπετάνιος αποφασίζει να αλλάξει ρότα, ώστε να φτάσει σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη (αγνοώντας τους στοιχειώδεις κανόνες στρατηγικής που είναι γνωστοί από τον 5ο π.Χ. αιώνα: “Ποτέ μην κάνεις μια κίνηση, αν οι πιθανότητες να πετύχεις είναι λιγότερες από εκείνες να αποτύχεις”…), θα πρέπει να εξασφαλίσει την επάρκεια των εφοδίων μέχρι να ξαναπιάσει λιμάνι! Και πώς θα επιτευχθεί αυτό; Μα… πετώντας κάποιους ναύτες στη θάλασσα!!!
(… Και τότε ρίχνουνε τον κλήρο, και τότε ρίχνουνε τον κλήρο…)
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι αλήθεια πως, η γκρίνια, οι καυγάδες, τα παράπονα και η φαγωμάρα θα επικρατήσουν στο κατάστρωμα μεταξύ των ναυτών, που θα θεωρήσουν άδικη τη μεταχείρισή τους αυτή, μετά από τόσους καλοτάξιδους προορισμούς (!), κι ακολουθώντας την τακτική των… “τρωκτικών του αμπαριού”, το βέβαιο είναι ότι θα προτιμήσουν τη γλυκιά ασφάλεια της “σωσίβιας λέμβου” και εγκατάλειψης του πλοίου, παρά να πληρώσουν το τίμημα της νέας ρότας που χάραξε ο καπετάνιος επάνω στον χάρτη του μέλλοντος…
Και είναι επίσης αλήθεια, πως οι πιθανότητες το καράβι να… φουντάρει αύτανδρο, χωρίς τους ικανούς του ναύτες, θα ήταν – ούτως ή άλλως -περισσότερες από το να πιάσει ξανά λιμάνι!
Είναι σημαντικό λοιπόν, για κάθε δίκαιο, έξυπνο και έμπειρο καπετάνιο, που αποφεύγει τις… θαλασσινές περιπέτειες, να εκτιμήσει σωστά το πλήρωμα που τον συντρόφευε στα πιο δύσκολα ταξίδια και να βαστάει την πυξίδα σταθερή στον προορισμό!
Κρατήστε αυτή την ιστορία στο μυαλό σας γιατί – ποιος ξέρει; – ίσως, σ’ ένα επόμενο ταξίδι, να μας απασχολήσει…
