Παράπονα, παράπονα, παράπονα… “Γιατί δεν ασχολήθηκε κανείς με την παρουσίαση της νέας παράταξης”, “Φοβάστε, γι΄αυτό δε γράφετε τίποτα”!… Εντάξει, χαλαρώστε λίγο και ξεκαβαλήστε! Κυριακή βράδυ, μέρα γιορτής, υποχρεώσεις με βαφτιστήρια, είχαμε και καλύτερα πράγματα να κάνουμε! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν βρεθήκαμε τις επόμενες ημέρες με ανθρώπους που πήγαν και μας μετέφεραν κάποια πράγματα…
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
“Μου είπε κάποια” που πήγε, ότι πολύ απογοητεύτηκε! Εκείνη περίμενε να δει έναν απλό άνθρωπο έναν από “εμάς”, τους κοινούς θνητούς – έτσι μου είπε – αυτόν που είχε συναντήσει και στη λαϊκή της γειτονιάς της κάτι μέρες πριν, που είχε βγει για… ψώνια με την παρέα, αλλά η χλιδή που συνάντησε, δεν ταίριαζε ούτε με την εικόνα που επιχειρείται να βγει προς τα έξω, ούτε όμως και με την περιγραφή που έδωσε ο ίδιος για τον εαυτό του στην ομιλία του: “Είμαι ένας από εσάς…”.
Μου είπε πάλι, ότι πολύ στενοχωρήθηκε που την κάλυψη της διοργάνωσης την ανέθεσαν σε εταιρεία που εδρεύει στη Γλυφάδα και δεν έδωσαν “δουλίτσα” σε κάποια από τις εταιρείες που διαθέτει ο Δήμος, αφού πολύ – πολύ (όπως λένε) τον αγαπούν και νοιάζονται για την προκοπή του… Χαλαλίσανε που χαλαλίσανε ένα σκασμό λεφτά, σου λέει, στηρίξτε τον “φουκαρά” τον επιχειρηματία του Δήμου αυτού που αξιώνετε να διοικήσετε! Μετά κάποιους τους ενοχλούν τα λαμπιόνια – λέει τώρα αυτή η “γκρινιάρα” – και οι χριστουγεννιάτικες γιορτές…
Μου είπε πάλι, ότι δεν έκανε σε όλους καλή εντύπωση αυτή η προσφώνηση… “Φίλες και φίλοι”, γιατί ο κόσμος φαντάστηκε ότι απευθυνόταν μόνο στην “παρέα”, που έδινε τον ρυθμό του χειροκροτήματος στο κοινό! Αλλιώς πώς; Τους παπάδες που ΄χαν πιάσει πρώτη σειρά, “φίλους” τους αποκαλείς; Κι αν όσοι ήταν στο γήπεδο ήταν φίλοι σου, γιατί να μπεις σε τέτοιο κόπο και να κάνεις τόσα έξοδα; Άσε γιατί, “φίλοι, φίλοι…”, λέει, “……..”
Μια που αναφερθήκαμε στους παπάδες, θυμήθηκα και το άλλο που μου είπε: Εντυπωσιάστηκε, λέει, που… ο κλήρος έχει πλέον αρχίσει να ενδιαφέρεται έντονα για την πολιτική ζωή του τόπου!
Αυτό πάλι που τη δυσκόλεψε ήταν, λέει, το “ένα βήμα μπροστά”! Πώς να το κάνεις, που αν σηκωνόσουν να το κάνεις θα ‘τρωγες τα μούτρα σου από τα μαύρα σκοτάδια που είχαν πέσει στο γήπεδο, λέει… “Ανάψτε τα φώτα βρε παιδιά να βλεπόμαστε, να βγουν και πιο καθαρές οι φωτογραφίες! Σας αρέσουν τα σκοτάδια;”, σχολίασε η πικρόχολη!
Είμαι σίγουρη, όμως, ότι περισσότερο την πείραξε που δεν μπόρεσε να διακρίνει και το… πολυσυζητημένο χρώμα αυτών των ματιών του υποψηφίου και πολύ έχει σκάσει! Γιατί, πέρα απ’ το σκότος, ήταν και ελάχιστες οι φορές που σήκωσε τα μάτια από το χαρτί να κοιτάξει το κοινό! Μου τον δικαιολόγησε, βέβαια, πως ίσως δεν τα σήκωνε συχνά από ντροπή, αφού είχε και μία αγωνία εδώ που τα λέμε… Αλλιώς τι; Να μην χάσει την αράδα; Μπααα, δε νομίζω.
Ά-ρ-ι-σ-τ-ο-ς, σου λέει, στην ανάγνωση! Α, να τα λέμε και τα καλά. Δεν κόμπιασε ούτε μία στιγμή! Νερό το διάβασε το “ποίημα”!
Το άλλο πάλι που μου είπε, όμως, λίγο με παραξένεψε… Στο κοινό, λέει, πρέπει να υπήρχαν είτε συγγενείς με έντονες… “κληρονομικές διαφορές”, ή γείτονες μαλωμένοι, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται που πολλοί δεν καθόντουσαν μαζί πλάι – πλάι, αλλά άφηναν και 1 με 2 θέσεις κενές ανάμεσά τους! Για να μην βουτηχτούν, φαίνεται! Όχι βέβαια ότι δεν βόλεψαν τους υπόλοιπους οι κενές καρέκλες, γιατί να: Άλλη ακούμπησε την τσάντα της, άλλος στερέωνε το χέρι του, άλλοι ακούμπησαν τον καφέ τους και ήταν όλοι ά-ν-ε-τ-ο-ι, σου λέει. Γιατί ήταν βλέπεις και μεγάλη η αναμονή μέχρι να ξεκινήσει η “δουλειά”! Πενήντα λεπτά καθυστέρηση δεν τη λες και λίγη! Σου λέει ο άλλος, άμα “Ξεκινάμε” με 50 λεπτά καθυστέρηση, μάνα μου, πότε θα φτάσουμε;;; Θα χάσουμε το ραντεβού με… την ιστορία! Γράφει η παρέα, βιαστείτε!
Μου είπε επίσης, ότι τσάμπα στήθηκε το “τσούρμο” εκεί πάνω στη σκηνή, γιατί δεν ανέφερε ούτε έναν ο αρχηγός! Δεν έμαθε ο κόσμος ποτέ τα ονόματά τους! Εντάξει, δεν ήταν και πολλοί οι άγνωστοι, βέβαια, γιατί τους περισσότερους τους γνώριζαν από άλλες παρατάξεις, απλά τώρα που πέρασαν στη “νέα” – “ξανάνιωσαν” που λέμε! Ίσως σε κάποια άλλη εκδήλωση τους ονοματίσει… Πάντως τη συγκεκριμένη βραδιά, είχαν ρόλο… “αβανταδόρου”! Κάποιοι, μάλιστα, ήταν και επί της υποδοχής.
Μου είπε ακόμη η “φαρμακόγλωσση”, ότι από κοντά δεν δείχνουν όλοι και τόσο… νέοι! Ορισμένοι κι ορισμένες μάλιστα, μου είπε, τα χρειάζονται τα μποτοξάκια τους! Ε, εντάξει, δεν παίζεται η γυναίκα. Όλα την ενόχλησαν, πια.
Ορίστε, λοιπόν! Ησυχάσατε τώρα που ασχοληθήκαμε; Εσείς το ζητήσατε…
