Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής ότι είμαι διαμετρικά αντίθετη με τον τρόπο που έδρασαν οι δημοσιογράφοι Θάνος Δημάδης και Δημήτρης Σουλτογιάννης, που συνελήφθησαν στη Νέα Υόρκη όταν επιχείρησαν… βλακωδώς να “αλιεύσουν” λαβράκι από την ελληνική αποστολή στη Σύνοδο του ΟΗΕ. Ούτε και μπορώ βεβαίως να διατυπώσω ασφαλή άποψη για το αν ήταν σε εντεταλμένη αποστολή από το μέσο που εργάζονταν, ή αν με δική τους ευθύνη και πρωτοβουλία επινόησαν αυτό το κακο – στημένο σενάριο, με αποκορύφωμα της αφέλειάς τους να… χρεώσουν 18,24 δολάρια (!) στο δωμάτιο του συνεργάτη του υπουργού Επικρατείας κ. Νίκου Παππά, πλαστογραφώντας μάλιστα την υπογραφή του.
Η είδηση ωστόσο που συντάραξε και προκάλεσε τόση αναστάτωση στα ελληνικά Μ.Μ.Ε., δεν ήταν παρά μία απομίμηση των μεθόδων που εδώ και εκατοντάδες χρόνια χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί ρεπόρτερ, σε επικίνδυνες – κυρίως – αποστολές. Δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο ή το ανήκουστο, ένας δημοσιογράφος να επινοεί σενάρια προκειμένου να φέρει εις πέρας μια τέτοια αποστολή ή έστω να εξασφαλίσει μία αποκλειστικότητα.
Το 1978, η εφημερίδα “Chicago Sun – Times” αγόρασε ολόκληρο μπαρ στο κέντρο της πόλης, το ονόμασε “The Mirage” (Οφθαλμαπάτη) και σε θέσεις προσωπικού τοποθέτησε τους ρεπόρτερ της. Η εφημερίδα κατόρθωσε τότε να αποκαλύψει περιστατικά λαδώματος επιθεωρητών του υγειονομικού, εκβιασμούς από δημόσιους επιθεωρητές οινοπνευματωδών, φορολογικές απάτες, δωροδοκίες, κ.λ.π. Περιττό βέβαια να αναφέρω ότι ο εκδότης – εμπνευστής αυτού του σκηνικού, προτάθηκε για βραβείο Pulitzer από την αρμόδια κριτική επιτροπή, πρόταση που απερρίφθη όμως από το κράτος που δεν ενέκρινε τις μεθόδους αυτές.
Παρόμοια “κόλπα” επιστρατεύουν οι ρεπόρτερ ώστε να καταφέρουν να διεισδύσουν στα άδυτα της μαφίας, σε συνοικίες των Ταλιμπάν, σε φυλακές, φρενοκομεία, εργοστάσια – κολαστήρια, παριστάνουν τα γυμνασιόπαιδα, οπαδούς της Κου Κλουξ Κλαν, έγκυες γυναίκες που ψάχνουν γιατρό για να κάνουν άμβλωση…
Ποτέ όμως αυτά τα “αθέμιτα” – κατά πολλούς – μέσα δεν προκάλεσαν τον δημόσιο διασυρμό, την παύση εργασίας, ποινικές διώξεις… Πολλές φορές μάλιστα, εκ του αποτελέσματος μιας έρευνας, οι δημοσιογράφοι “ηρωοποιήθηκαν” από τον κλάδο τους. Στην περίπτωση των δικών μας βέβαια που πλαστογράφησαν, σωστά ασκήθηκε εναντίον τους δίωξη.
Θέλω να πω ότι αυτού του είδους οι “μεταμφιέσεις” – “παρακολουθήσεις” σε έρευνες δεν είναι ασύνηθες φαινόμενο στη δημοσιογραφία. Εξάλλου κάπως έτσι λειτουργούν και στο σώμα της Αστυνομίας προκειμένου να εξαρθρώσουν σπείρες παρανόμων. Με τα γνωστά “δολώματα”. Δεν είναι λίγες οι φορές που το λειτούργημα της δημοσιογραφίας συνδράμει στο έργο της αστυνομίας.
Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα της επικαιρότητας, αυτό που θα μπορούσε να καταλογίσει η “δημοσιογραφική οικογένεια” στους εν λόγω συναδέλφους είναι ότι, μία εποχή που τα Μ.Μ.Ε. βάλλονται έντονα από την παρούσα κυβέρνηση, δεν θα΄πρεπε να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι ισχυρισμοί του πρωθυπουργού για διαπλοκή στον χώρο…
