Vs
Τώρα λοιπόν που κόπασαν οι φωνές θριαμβολογίας και μετριάστηκε η ένταση των οραματισμών, είναι πιστεύω η κατάλληλη στιγμή να μεταφέρω τη δική μου “οσμή” από την ημερίδα που διοργάνωσε ο Δήμος Φυλής την Παρασκευή (4/11) για την ανάπλαση της χωματερής Άνω Λιοσίων σε πάρκο τύπου Hiriya…
Για σύντομη ενημέρωση των αναγνωστών θα αναφέρω, ότι το Πάρκο ανακύκλωσης Hiriya (“Αριέλ Σαρόν”) είναι μία αποκατεστημένη τοξική χωματερή του Τελ Αβίβ – που αν και στα εβραϊκά η ονομασία της πόλης σημαίνει “Ανοιξιάτικος Λόφος”, στους κατοίκους του ήταν γνωστή ως “Λόφος Περιττωμάτων” – σε έναν πρότυπο πολυχώρο οικολογικής εκπαίδευσης και μία από τις μεγαλύτερες μονάδες ανακύκλωσης στον κόσμο, με εγκαταστάσεις παραγωγής RDF και βιοαερίου για ενεργειακή τροφοδοσία εργοστασίων και νοικοκυριών. Με την ολοκλήρωση της κατασκευής, το πάρκο θα έχει τριπλάσια έκταση από το Central Park της Νέας Υόρκης!
Παρακολουθώντας με μεγάλη προσοχή κι ενδιαφέρον, λοιπόν, την σχετική ημερίδα με τίτλο: “Η Φυλή γυρίζει σελίδα – Από τη χωματερή στην ανάπλαση”, θεωρώ ότι μάλλον… βιβλίο ολόκληρο θα πρέπει να ξεφυλλίσει η Φυλή, προκειμένου να πετύχει έστω και το κλείσιμο της χωματερής! Δεν έχω φυσικά λόγο ν’ αμφισβητήσω τις προθέσεις και τις συνεχείς προσπάθειες που καταβάλλει ο Δήμαρχος Φυλής κ. Χρήστος Παππούς για την αναβάθμιση της περιοχής με την απομάκρυνση των σκουπιδιών. Περισσότερο όμως προβληματίστηκα, παρά ένιωσα αυτό το κλίμα πανηγυρισμού που ακολούθησε στα ηλεκτρονικά μέσα!
Θα ξεκινήσω, για παράδειγμα, με την εικόνα που έβγαλε ο αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Αττικής κ. Γιάννης Βασιλείου από τη στάση του σώματος και μόνο… Μία απίστευτη ανία, μια δυσκολία να συγκρατήσει το ενδιαφέρον του σε ένα τόσο φλέγον θέμα για τους κατοίκους της περιοχής, σαν να έκανε αγώνα να διαθέσει όλες τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις, να πειστεί για τ’ ακατόρθωτα… Ίσως, βέβαια, να είναι του φυσικού του αυτή η όψη του ανθρώπου (η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχω ξαναδεί), αλλά θα περίμενα μια “διαφορετική” συμμετοχή σ’ αυτή την συζήτηση από τον εκπρόσωπο της Περιφέρειας. Εμφανώς ενοχλημένος, για κάποιο λόγο, δεν κατόρθωσε καν να συγκρατήσει την… “μπηχτή” του στην πολύ σύντομη ομιλία του: “Επειδή σύμφωνα με την παροιμία που λέει πως το κάρο δεν μπαίνει μπροστά από το άλογο, οι αναπλάσεις χώρων ΧΥΤΑ που είναι και το θέμα της σημερινής μας συζήτησης, έπονται – ή τουλάχιστον συμβαδίζουν με την πρόοδο του εναλλακτικού τρόπου διαχείρισης των απορριμάτων. Πρέπει να πούμε πως αναμένουμε ακόμα από το Δήμο Φυλής την κατάθεση του δικού του τοπικού σχεδίου διαχείρισης απορριμάτων. Αυτό είναι απαραίτητο να συμβεί, γιατί από αυτό θα εξαρτηθούν δύο κρίσιμα ζητήματα: Ο χρόνος κλεισίματος της χωματερής και η αποκατάσταση του χώρου.”
Στόχος του Δημάρχου, είναι, όπως προλόγισε, “να γίνει η χωματερή ένα υπερτοπικό Πάρκο που θα είναι πρότυπο σε όλη την Ευρώπη.” Όσο αποφασισμένος και να είναι ο Δήμαρχος – ο εκάστοτε Δήμαρχος – να υλοποιήσει ένα ανάλογο μεγαλεπήβολο σχέδιο, πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι κι επιφυλακτικοί, γιατί είναι πολλά τα εμπόδια, “πολλά τα λεφτά ‘Αρη”, δύσκολοι οι καιροί, ουτοπικό το εγχείρημα… Ας μείνουμε λοιπόν στο ότι έγινε ένα καλό πρώτο βήμα, αλλά ας μετριαστεί ο ενθουσιασμός γιατί ακολουθεί ένας μακρύς αγώνας δρόμου μετ’ εμποδίων!
Επίσημοι καλεσμένοι της ημερίδας, ήταν οι Ισραηλινοί πρωτεργάτες αυτού του εγχειρήματος, οι οποίοι κλήθηκαν να καταθέσουν μέρος της τεχνογνωσίας τους και να μας περιγράψουν τα στάδια και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν ως την επίτευξη του στόχου: Ο αντιδήμαρχος του Τελ Αβίβ και πρόεδρος του Φορέα Διαχείρισης Απορριμάτων στην πόλη (Doron Sapir), o Οικονομικός Διευθυντής του Φορέα (Amos Rabin) και ένα διευθυντικό στέλεχος του Φορέα (Nimrod), ανέλυσαν με τη σειρά την πορεία που ακολούθησαν για τη δημιουργία του Πάρκου “Ariel Sharon”, αλλά εκτιμώντας προφανώς την ελληνική πραγματικότητα, δεν παρέλειπαν να τονίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι “πρόκειται για μια γενναία απόφαση το κλείσιμο της χωματερής, γιατί χρειάζονται πολλές αποφάσεις, συμφωνίες, συγκατάθεση και χρήματα”, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην απαραίτητη “κυβερνητική συμμετοχή και κατανόηση ότι πρόκειται για ένα εθνικό σχέδιο, ώστε να γίνει ανάληψη της χρηματοδότησης”… Πιο χλωμό δεν γίνεται…
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών οιωνών, γιατί είμαι κάτοικος της περιοχής και βιώνω τις ρυπογόνες συνέπειες αυτής της χωματερής! Οπότε θα το θέσω διαφορετικά: Εύχομαι μια μέρα να διαψευστεί αυτό το άρθρο και να ζήσω να δω τη χωματερή να μεταμορφώνεται σε Πάρκο – ας μην είναι Hiriya – έστω σε έναν απλό χώρο πρασίνου…
