“Έχω την αίσθηση ότι το Ζεφύρι έχει υπάρξει στη ζωή μου μία ευλογία από τον Θεό!” Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν καθηγητή, ή μάλλον “Δάσκαλο”, όπως προτιμούν τιμητικά να τον αποκαλούν οι μαθητές του ΓΕΛ Ζεφυρίου, που είχαν και οι ίδιοι την ευλογία να τον συναντήσουν στην… “εκπνοή” της μαθητικής τους ιδιότητας, σ’ αυτή την τριετή μετάβαση από τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Τριτοβάθμια… Από μαθητές – φοιτητές και υπεύθυνοι πολίτες… Λόγια που ανήκουν στον καθηγητή τους, Θεολογίας, κ. Θανάση Ν. Παπαθανασίου!
Ένας καθηγητής διαφορετικός από τα συνηθισμένα “μοντέλα” καθηγητών. “Ο καθηγητής με τις τιράντες” και με το επιβλητικό παρουσιαστικό. Ευφυής, σοβαρός, με γέλιο τρανταχτό – βγαλμένο απ’ την ψυχή κι αυτό! Η διδασκαλία του, έξω από το “καλούπι” του συστήματος και μοναδικός σκοπός του “να μη γίνει η θεολογία ένα σκυθρωπό πράγμα”. Τα “παλληκάρια” του (αρσενικά και θηλυκά), ήταν “ο πλούτος της ζωής του”, όπως συχνά παραδεχόταν.
Στο Λύκειο του Ζεφυρίου δίδαξε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβρη του ’92 και στα 25 χρόνια παρουσίας του σ’ αυτό, τον συνάντησαν ακόμη και τα παιδιά των πρώτων μαθητών του. Μέχρι που τον Νοέμβρη του 2017, κλήθηκε για τη μετάταξή του σε θέση ΕΔΙΠ (Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού) από την (νέα) Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας, “αποχαιρετώντας” τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με την ίδια συγκίνηση:
“Από την Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου 1992, ώρα 09:00, που πρωτομπήκα σε Ζεφυριώτικη τάξη (στο Β2), αυτό προσπάθησα να ανεμίσω μπροστά απ’ τους μαυροπίνακες του Λυκείου μας: την υποψία γι’ αυτούς τους αδούλωτους ορίζοντες, την εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν που κρατά άφραχτους αυτούς τους ορίζοντες. Στις αίθουσες και στους διαδρόμους και στην αυλή κεντήθηκε η περίεργη βιολογία, η γνωστή στους μεθυσμένους με το δασκαλίκι: οι φωνητικές χορδές και τα ακουστικά τύμπανα να βρίσκονται στην καρδιά!”
Εξίσου συγκλονιστική και η περιγραφή – “κατάθεση” των συναισθημάτων του, που συνόδευαν την ίδια αποχαιρετιστήρια ανάρτηση, τον Νοέμβριο του 2017: “Χαίρομαι που η αποβάθρα αποχαιρετισμού μου της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι το Ζεφύρι, κι όχι κάτι άλλο. Χαίρομαι που περνώ σε μια διαφορετική φάση, με έμφαση στην ετοιμασία θεολόγων και στην έρευνα. Και ταυτόχρονα σφίγγεται η καρδιά μου που αφήνω το Λύκειό μου. Χαρά σαν κάτι να ολοκληρώθηκε, χαρά σαν τους πόνους γέννας… Κάπως έτσι.”
Εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, κάνοντας την ίδια διαδρομή “Βύρωνας – Ζεφύρι” (καθότι δεν ήταν κάτοικος Ζεφυρίου), δεν του είναι εύκολο να παρακάμπτει στα “στενά” και ο ίδιος δρόμος τον οδήγησε κι εφέτος έξω από τα κάγκελα του “Λυκείου του”, να περιμένει ώρες, για να μοιραστεί την αγωνία των μέχρι προ επταμήνου μαθητών του, μετά από κάθε μάθημα που διαγωνίζονταν στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Να μάθει πρώτος πώς έγραψαν, να τα καθησυχάσει, να τα εμψυχώσει… Με ανάρτησή του άλλωστε στην προσωπική του σελίδα στο fb τους είχε ευχηθεί:
“Παλληκάρια [η λέξη κυριολεκτεί για όλους σας: κορίτσια και αγόρια], από τα βάθη της καρδιάς μου, καλή δύναμη!
«Καλή δύναμη» είναι η ευχή που με εκφράζει πιο πολύ απ’ όλες! Δύναμη για ζωή, για δημιουργία και αγάπη! Καλή δύναμη απέναντι και στα εύκολα και στα δύσκολα! Απέναντι και στη χαρά και στη στεναχώρια! Δύναμη η οποία κάποια στιγμή μας δίνει τη σοφία να διακρίνουμε τα ουσιώδη από τα σκουπίδια, καθόσον η αληθινή επιτυχία και η αληθινή αποτυχία δεν είναι αυτά που ορίζονται ως επιτυχία και αποτυχία από έναν κόσμο ανθρωποφάγο!
Παλληκάρια, κρατήστε, σας παρακαλώ, μέσα στην ανεπανάληπτη ψυχή σας την επιμονή μου: Ο κόσμος σαγηνεύεται με το ότι “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”. Μα τι να την κάνουμε μια ελπίδα που εν τέλει πεθαίνει; Ζητήστε απείρως περισσότερα: Ερωτευτείτε την Ελπίδα εκείνη που Δεν Πεθαίνει Ποτέ!
Καλή δύναμη!
Και: Συνάδελφοί μου στο χαράκωμα του Ζεφυρίου, σας στέλνω την αγάπη μου από το διπλανό χαράκωμα. Καλή δύναμη να έχετε / να έχουμε στον κοινό αγώνα για τα σπουδαία νιάτα μιας χώρας ματωμένης!”
Ο κύριος Θανάσης Παπαθανασίου επέστρεψε και λίγους μήνες μετά. Τιμώντας τα με την παρουσία του, την ημέρα της βράβευσης των “παλληκαριών” του, τον Σεπτέμβρη του ’18, για την εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ώστε “να κοινωνήσει της χαράς” της προτελευταίας γενιάς των μαθητών του στο Λύκειο του Ζεφυρίου. Είναι από τους καθηγητές εκείνους, που συμβάλλουν σημαντικά και με θετικές συνέπειες στη ζωή των μαθητών τους, πέραν της ακαδημαϊκής τους ζωής. Είναι ο άνθρωπος που εισέπραξε την αγάπη και το σεβασμό των συναδέλφων του, των μαθητών και των κατοίκων του Ζεφυρίου, όσο αφειδώς την πρόσφερε.
“Έχω την αίσθηση ότι το Ζεφύρι έχει υπάρξει στη ζωή μου μία ευλογία από τον Θεό! Είναι απίστευτα τα πράγματα που έχω πάρει και πολύ συχνά σκέφτομαι ότι οι μαθητές μας σε κάθε χρονιά, έχουνε γύρω στους 15 καθηγητές. Εγώ είχα την τύχη, σε κάθε χρονιά, να έχω γύρω στους 180 “καθηγητές” και “δασκάλους” μπροστά μου: Τα παιδιά, τους νέους του Ζεφυρίου, από τους οποίους έχω πάρει απίστευτα πράγματα!”, τους εξομολογήθηκε με περίσσια συγκίνηση κατά την τελετή βράβευσής τους και δίνοντας στους παρευρισκομένους ένα απειροελάχιστο δείγμα της ποιότητας ανθρώπου, καθώς και του σπουδαίου έργου που επιτελούσε στις αίθουσες του “Λυκείου του” εκεί όπου δίδαξε τα παιδιά του Ζεφυρίου επί 25 συναπτά έτη, συνέχισε: “Είδα πολλά παιδιά που έχουν επαληθεύσει κάτι το οποίο λέγαμε μέσα στην τάξη, ότι η ζωή είναι ένας ανυπότακτος ποταμός. Τρέχει στην κοίτη η οποία βρίσκεται μπροστά μα, μερικές φορές, μπορεί η ροή της να συναντήσει κάποια πέτρα, μπορεί να συναντήσει την κοίτη φραγμένη… Η ανυπότακτη ζωή, το ποτάμι αυτό ΔΕΝ σταματά! Όταν βρει κλεισμένη μία κοίτη, τότε με την ορμή της θ’ ανοίξει μία άλλη, η οποία μέχρι χθες δεν φαινότανε…”
Σε αυτά τα παιδιά και σε αυτούς τους συναδέλφους του, του ΓΕΛ Ζεφυρίου, ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου αφιέρωσε και το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “ΕΝΑΣ ΙΑΠΩΝΑΣ ΔΙΧΩΣ ΣΧΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ: Νικόλαος Κασάτκιν, ο ευαγγελιστής των Ιαπώνων“
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ το νέο σας βιβλίο κύριε Παπαθανασίου. Να είστε βέβαιος πως ΟΥΤΕ το Ζεφύρι θα σας λησμονήσει ΠΟΤΕ!!!
