Ήταν μόλις πριν από λίγες ώρες, όταν διαβάζοντας το νέο ποστ στο fb του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη, με το οποίο σχολίαζε με το γνωστό «οργισμένο και απειλητικό» ύφος την ανακοίνωση της Unicef Ελλάδος που γνωστοποιούσε την αποχώρησή της από τη χώρα μας, πραγματικά… σκιαχτήκαμε!
«Κάθε μέρα και μια νέα βρωμιά από αυτούς που θέλουν να μας ξανασώσουν!!!!!!! Κούνια που σας κούναγε ΣΑΠΙΟΙ……. Έσπασε το καπάκι του αποστήματος που τόσα χρόνια είχατε φτιάξει, ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ !!!»
«ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ !!!» – «ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ !!!»… Είναι αυτές οι 5 τελευταίες λέξεις που προκαλούν τον «τρόμο» και τον «πανικό» και κουδουνίζουν στ’ αυτιά του κάθε ασφαλισμένου, αφού ο υπουργός Πολάκης επέλεξε να μας κάνει ακόμη πιο σαφείς τις «προθέσεις» του με τη χρήση κεφαλαίας γραμματοσειράς.
Αφιερώνουμε, λοιπόν, στον υπουργό Πολάκη μία άλλη χθεσινή ανάρτηση στο fb, ενός γνωστού δημοσιογράφου στον αθλητικό χώρο, του κ. Μανώλη Γαβαθιώτη, η πρόσφατη περιπέτεια της υγείας του οποίου, τον υποχρέωσε να βιώσει αυτό το… «καπάκι του αποστήματος που έσπασε» ο Πολάκης και η οποία επιβεβαιώνει επακριβώς την απειλή του: «ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ !!!!!»
Απολαύστε μαζί μας τη συγκλονιστική, μα πέρα ως πέρα αληθινή – και τραγική συνάμα – περιγραφή της «Οδύσσειας» ενός ασφαλισμένου…
«ΘΑΛΑΜΟΣ ΒΡΑΧΕΙΑΣ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ
Τζάνειο λοιπόν, επείγοντα, Τρίτη, εννέα η ώρα το πρωϊ. Και ο Γαβαθιώτης, ξαπλωμένος σε φορείο εκτός διαδρόμου σε σκιερό και δροσερό σημείο, κάτω ακριβώς από την προτομή του Τζαννή, του ευεργέτη πού κάποτε χάρισε στην πατρίδα του ένα νοσοκομείο τέλειο για την εποχή του, που δυστυχώς έχει καταντήσει αθλιότητα στην εποχή μας.
Από τις εννέα το πρωϊ μέχρι τις ΤΡΕΙΣ το ΑΛΛΟ ΠΡΩΪ, είναι ώρες ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ, παρακαλώ. Στο φορείο βρέθηκα να κείτομαι μετά τις πρώτες ΔΩΔΕΚΑ ώρες και μέχρι να μεταφερθώ στον θάλαμο «βραχείας νοσηλείας». Αλήθεια, ξέρετε γιατί τον λένε θάλαμο «βραχείας νοσηλείας»; Δεν είμαι βέβαιος, αλλά μπορώ να υποθέσω, ότι όσοι εισάγονται εκεί, γρήγορα … μετατάσσονται σε … μόνιμες κατοικίες. Δεν θέλουν και πολύ, δηλαδή.
Τέλος πάντων, θάλαμος βραχείας νοσηλείας με έξι – ή και επτά, διότι τα βογγητά και οι άλλοι σωματικοί θόρυβοι πού ακούγονταν στο σχεδόν σκοτάδι, έδειχναν για παραπάνω – κρεβάτια (
και πλουραλιστική σύνθεση πληθυσμού. Οι Ρομά ήταν τρεις και με είχαν βάλει στη μέση, αναγκάζοντάς με να γίνομαι αδιάκριτος ακροατής κάποιων απίστευτων διαλόγων (π.χ. «Ο Τσίπρας είναι ο καλύτερος πρόεδρος, ρε» _ «Όχι, ρε, καλύτερος πρόεδρος ήταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά εσύ δεν τα ξέρεις αυτά» « Και συ πού τα έμαθες, ρε ;» «Εγώ έχω βγάλει την Τρίτη λυκείου, στο αναμορφωτήριο» και πάει λέγοντας…)
Γύρω στις τρεις, λοιπόν, με κάνουν εισαγωγή. Β’ Παθολογική, θάλαμος 106. Απίστευτα τα σκηνικά και εκεί. Ασθενής με γαστρεντερίτιδα, αναγκαζόταν να σηκωθεί και με τη βοήθεια της συνοδού του, έμπαινε πίσω από την κουρτίνα του παραθύρου και ουρούσε σε… αυτοσχέδια πάπια!
Θα μου πείτε, δεν έχει τουαλέτες ; Κρατηθείτε: ΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ! Όπως δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ χρηστικό ή απαραίτητο για τη ζωή ενός ασθενή. Στο βάθος ενός πανάθλιου διαδρόμου, υπάρχει μία… ένδειξη τουαλέτας. Σαν βγεις στον πηγεμό για την τουαλέτα όμως και φτάσεις στο σημείο… μηδέν (κυριολεκτικά) απαντάς μπροστά σου μία πόρτα από… «ταπετσαρία». Και αφού περάσεις μερικά αυθεντικά βενετσιάνικα κανάλια καταφέρνοντας να μη βραχείς, βλέπεις δεξιά σου μία λεκάνη εντελώς γυμνή, με σκοτεινό και απειλητικό ορίζοντα στο βάθος της. Κάπου ψηλά, ένα μαύρο σύρμα περιμένει το τολμηρό χεράκι που θα το αγγίξει για να το τραβήξει και να βγει νερό από το υποτυπώδες καζανάκι.
Αυτά σαν ένα πολύ μικρό δείγμα της ζοφερής πραγματικότητας (και όποιος δεν πιστεύει, το ξαναγράφω : Β’ Παθολογική, 1ος όροφος, δωμάτιο 106. Μία επίσκεψη θα τον πείσει…)
Η «σωτηρία»…
Ευτυχώς που, στην περίπτωση του κ. Γαβαθιώτη όμως ο οποίος έχει φίλους και ανθρώπους που τον σέβονται και τον εκτιμούν για την προσφορά του στον χώρο που εργάζεται για πολλές δεκαετίες, το απειλητικό «ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ !!!» του Πολάκη ΔΕΝ λειτούργησε για πολύ… Ας μάθουμε το πώς από τον ίδιο:
«ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ !
Στον θάλαμο 106, όπου τιμωρούνται παραδειγματικά οι κακότυχοι ασθενείς, έμεινα (ΕΥΤΥΧΩΣ !) λίγες ώρες. Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη μαυρίλα του ορίζοντα, εμφανίστηκε ο… Τζον Γουέϊν μου με το ιππικό του να με σώσει. Οι φίλοι μου στον Ολυμπιακό, είχαν μάθει τι μου συμβαίνει και υπήρχε γενική κινητοποίηση.
Ο Κούλης ο Δουρέκας, ο Κώστας ο Καραπαπάς, ο Χρήστος ο Θέος, ΦΙΛΟΙ ΚΑΛΟΙ και ΕΚΛΕΚΤΟΙ, εμφανίστηκαν πραγματικοί σωτήρες, γνωρίζοντας ΦΥΣΙΚΑ, τι ακριβώς συμβαίνει στο «νοσοκομείο» πού λέγεται Τζάννειο.
Χωρίς πολλά λόγια, ζήτησαν να βγει αμέσως εξιτήριο για να με παραλάβει ασθενοφόρο από το ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ και να με μεταφέρει εκεί. ΕΝΤΟΛΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ, βεβαίως !
Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω την διαφορά. Όλοι την αντιλαμβανόμαστε. Μεταφέρθηκα εν ριπή οφθαλμού, που λένε και έπεσα εξαντλημένος σε ένα ανθρώπινο κρεβάτι, ανθρώπινου θαλάμου, κάτω από ανθρώπινες συνθήκες.
Κι εδώ, επιτρέψτε μου μία μικρή εξομολόγηση: Κάπου, στο βάθος της ψυχής μου, αισθάνθηκα ΤΥΨΕΙΣ. Όχι γιατί έφευγα, αλλά επειδή κάποιοι άλλοι, πού δεν είχαν ΦΙΛΟΥΣ σαν τους δικούς μου, δεν μπορούσαν να φύγουν από το ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ του Πειραιά, πού έχει συνδέσει το όνομά του για πολλούς από μας, με εκείνη τη μαύρη νύχτα του Φλεβάρη του 1981. Τότε που αναγκάστηκα να περπατάω ανάμεσα σε πτώματα για να βρω το παιδί μου.
Αποφεύγω να γράφω για τότε, αλλά θα πω μια κουβέντα σήμερα. Ακόμα και εκείνη την μαύρη νύχτα, πού περιπλανιόμουν στους διαδρόμους του Τζαννείου μέχρι να βρω κάποια στιγμή τον Δημήτρη τραυματισμένο ( σπασμένο χέρι σε τρία σημεία, αλλά ζωντανό, επειδή άντεξε και κρατήθηκε από την σιδερένια κουπαστή της θύρας 7 ) θυμάμαι ότι οι χώροι ήταν ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΙ! Καμία σχέση με τα σημερινά χάλια.
Και κάτι ακόμη. Από την περιγραφή μου, ΕΞΑΙΡΩ το ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. Ανακάλυψα εκεί μέσα ΗΡΩΕΣ γιατρούς, που δεν έχουν καμία σχέση με το περιβάλλον. Επιστήμονες που δουλεύουν κάτω από συνθήκες ΓΑΛΕΡΑΣ, με δεκάδες περιπτώσεις ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να εξυπηρετήσουν. Όσο το δυνατόν καλύτερα και ευπρεπέστερα. Ναι, στην χώρα μας μπορεί να υπάρχουν Πολάκηδες, αλλά υπάρχουν και πραγματικοί ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, πού τιμούν το λειτούργημά τους με την ευσυνειδησία τους.»
Αυτή, λοιπόν, ήταν η περιγραφή της περιπέτειας ενός από τους χιλιάδες ασθενών που «αναγκάζονται» να δεχθούν την περίθαλψη των επιστημόνων σε ένα σύστημα που εποπτεύεται από τον κύριο Πολάκη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και σε αντιπαραβολή με την ανάρτηση του υπουργού – με τις πάμπολλες πανηγυρικές του αναρτήσεις – τι μας διδάσκει; Πως όταν «σπας το καπάκι ενός αποστήματος» υπουργέ μου, φροντίζεις να το καθαρίσεις κιόλας από τους … «πυογόνους μικροοργανισμούς»! Γιατρός πράμα, χειρούργος εντατικολόγος, εμείς θα σου τα λέμε;;;
