Αν μη τι άλλο, η εταιρεία Jumbo φροντίζει πάντα να προκαλεί αίσθηση με τις διαφημίσεις της… Αφορμή αυτού του άρθρου είναι ένα από τα σποτ που εντάσσονται στη νέα διαφημιστική καμπάνια της εταιρείας, με τίτλο «Η Δημοκρατία της Χαράς».
Στο πιο πρόσφατο από την σειρά των σποτ, εμφανίζονται δύο ζευγάρια που συναντώνται στους διαδρόμους πολυκαταστήματος της εταιρείας Jumbo. Ένα νεαρό straight ζευγάρι (“φρέσκο” όπως χαρακτηριστικά μας συστήνεται η κοπέλα) και ένα μεγαλύτερης ηλικίας (“μπαγιάτικο”; Δεν μας διευκρινίζει σ’ αυτή την περίπτωση) gay ζευγάρι ανδρών, μοιράζονται την κοινή τους προτίμηση για το κατάστημα.
«Τι έχει να μοιραστεί ένας έντεχνος μ’ έναν… λαϊκό; Ένας πλούσιος μ’ έναν φτωχό; Ένας Έλληνας μ’ έναν μετανάστη; Ένας straight μ’ έναν gay; Ένας τρίτεκνος μ’ έναν εργένη; Χιλιάδες προϊόντα και εκατομμύρια χαμόγελα! Αυτό θα πει Jumbo “Δημοκρατία της Χαράς”! Η πρώτη corporate διαφημιστική καμπάνια “Κοινωνικής Παρέμβασης” είναι γεγονός και έτοιμη να σπάσει κάθε στερεότυπο (κοινωνικό ή ρατσιστικό)… με χιούμορ, τρυφερότητα και αναπάντεχες αλήθειες! Γιατί η έννοια της Δημοκρατίας στις μέρες μας, είναι πιο επίκαιρη και αναγκαία από κάθε άλλη φορά!» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η εταιρεία.
Εγώ, λοιπόν, αυτές τις “αναπάντεχες αλήθειες” (όπως τις χαρακτηρίζει στην ανακοίνωσή της η εταιρεία, πιθανών γιατί απλά… ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ, κι όχι γιατί δεν τις περιμέναμε!) και κυρίως το… χιούμορ, δεν τα συνάντησα πουθενά! Ούτε στις πρόσφατες, ούτε και στις παλαιότερες διαφημιστικές καμπάνιες της εταιρείας. Απεναντίας ενίσταμαι και αναρωτιέμαι: Τι λόγο και τι ρόλο έχει μια εταιρεία που εμπορεύεται προϊόντα (παιχνίδια!) που αφορούν ευαίσθητες και τρυφερές ηλικίες μωρών (!), να… “σπάει στερεότυπα” με τις διαφημίσεις της; Να κάνει… “κοινωνικές παρεμβάσεις”;
Η δική μου η αλήθεια πάντως, για τον “mr. Jumbo”, είναι ίσως πιο… “αναπάντεχη”, σκληρή και κάθετη:
Είναι άλλο πράγμα να υπάρχει “σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα” με την έννοια ότι, δεν ενοχλούμε και δεν ενοχλούμαστε από τις επιλογές των συνανθρώπων μας (στο κρεβάτι τους, στη ζωή τους, στην υγεία τους…) και άλλο να συσχετίζεις την έννοια της “Δημοκρατίας” και το συναίσθημα της “χαράς”, με την αποδοχή αυτής της επιλογής κάποιων ανθρώπων! Γιατί αυτόματα, συνειρμικά, ο συνάνθρωπος, που επίσης έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της αντίθετης άποψης, θεωρείται “φασίστας” και “θλιβερός”, ας πούμε.
Είναι άλλο πράγμα να δεχόμαστε ότι σε μια κοινωνία είναι ενταγμένοι – και πρέπει να είναι – άνθρωποι με “ιδιαιτερότητες” και άλλο να διαφημίζονται ως ένα προϊόν… ευρείας κατανάλωσης! Ιδιαίτερα όταν το target group της εν λόγω εταιρείας είναι τα ανήλικα. Παιδιά, που πριν καλά – καλά μάθουν να μιλάνε και να διαβάζουν, αναγνωρίζουν την σακούλα της εταιρείας, γνωρίζουν το τραγουδάκι της καμπάνιας και τρέχουν στην τηλεόραση κάθε φορά που θα ακουστεί, αναγνωρίζουν ακόμη και την χαρακτηριστική πολύχρωμη ταμπέλα όπου τη συναντήσουν, γιατί απλά είναι “συνυφασμένα” στο αθώο μυαλουδάκι τους με τα αγαπημένα τους παιχνίδια!
Γιατί θα πρέπει να μπει στη διαδικασία ένας γονιός να εξηγήσει στο 4χρονο που θα παρακολουθήσει τη διαφήμιση (και θα την κάνει την ερώτηση) “Τι είναι ζευγάρι;” ή “Τι είναι δημοκρατία;”
Ας αφήσουμε όμως τα παιδιά, κι ας περάσουμε στους ενήλικες. Το gay ζευγάρι, ας πούμε, στο Jumbo θα πάει να αγοράσει παιχνίδια για… παιδιά! Ίσως τα παιδιά που τα ομόφυλα ζευγάρια – με την ευλογία του κράτους πλέον – “αποκτούν” μέσω της υιοθεσίας. Ας το αναλύσουμε λίγο κι αυτό το μηνυματάκι που προσπαθούν να μας περάσουν. Δεν είναι – για παράδειγμα – δικό μου αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, να ασπάζομαι το “φυσιολογικό” (δηλαδή το προερχόμενο από τη φύση); Η φύση έχει θέσει (από αιώνες) τον δικό της απαράβατο νόμο: Η τεκνοποίηση γίνεται από άνδρα με γυναίκα! Από αρσενικό γαμέτη με θηλυκό γαμέτη. Δεν είμαστε αμοιβάδες. Πώς να το κάνουμε;
Τα παιδιά, λοιπόν, που υιοθετούνται από τους gay, γνωρίζουμε όλοι ότι είναι παραγωγή αυτής της φυσικής διαδικασίας και αυτού του νόμου της φύσης. Όπως και οι ίδιοι βέβαια! Όσο αναφαίρετο είναι λοιπόν το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης του σώματος σε σεξουαλικές προτιμήσεις, σε χημικές κακοποιήσεις, κ.λ.π., άλλο τόσο αναφαίρετο είναι και το δικό μου δικαίωμα να μην παραβιάζει ουδείς τα εγκεφαλικά μου κύτταρα και τους νευρώνες μου, τον τρόπο σκέψης μου, τα χρηστά μου ήθη και τα φρονήματά μου! Το να έχει κάποιος την ελευθερία της γνώμης του – αυτής της γνώμης έστω – δεν είναι “δημοκρατία”; Δεν είναι “χαρά”;
Γιατί θα πρέπει να μας υποβάλλουν καθημερινά σε “πλύσεις εγκεφάλου”, κολλώντας μας στη μούρη τη διαφορετικότητά τους; Γιατί θα πρέπει τα ΠΑΙΔΙΑ να λαμβάνουν τέτοια μηνύματα; Τι να περιμένουμε δηλαδή από την επόμενη καμπάνια που θα θελήσει να… “σπάσει τα κοινωνικά και ρατσιστικά στερεότυπα”; Από τη μία την παιδίατρο που εμβολιάζει το παιδί, κι από την άλλη τον τοξικομανή που παίρνει τη δόση του; Έχει ξεφύγει πολύ η κατάσταση νομίζω…
