Βασίλης Αβραμίκας: “Επιστρέφω το μετάλλιο στην Ομοσπονδία. Ήρθα απλά να περάσω όμορφα.”

Εξοργίζει η περιγραφή του διεθνώς αναγνωρισμένου αθλητή Taekwondo και Para taekwondo από τα Άνω Λιόσια, Βασίλη Αβραμίκα, για την κατάφορα ρατσιστική εμπειρία που αποκόμισε στο πρόσφατο Πανελλήνιο Κύπελλο “Κωνσταντίνος Θωμαϊδης”. Ο Βασίλης των δεκάδων διακρίσεων σε διεθνείς αγώνες Para Taekwondo και εθνικές διοργανώσεις Taekwondo, βίωσε με τον πιο σκληρό τρόπο, στον χώρο που αγάπησε – στο τερέν της διεξόδου και της κοινωνικοποίησής του, τη σαθρή συμπεριφορά από μερίδα… “κάφρων της κερκίδας”, που θεωρούν ότι η διαφορετικότητα δεν έχει θέση στον αθλητισμό!

Για τον… “αγώνα 321” που θα τρυπάει σαν αγκάθι για πάντα την ψυχή του Βασίλη, η ακόλουθη ανάρτηση στο χρονολόγιό του ανοίγει ένα νέο πεδίο αυτοκριτικής, που αξίζει – όλοι όσοι “ασχολούμαστε” με τον χώρο του αθλητισμού – να κάνουμε:

<<Θέλω να με ακούσετε σας παρακαλώ όλοι..

Στην ζωή μου δεν έκρυψα ποτέ τίποτα.

Είμαι ΑμεΑ. Είμαι αθλητής του Taekwondo και του Para Taekwondo.. Επίσημος παντού..

Έρχoμαι σε όλες τις διοργανώσεις Taekwondo γιατί μου έχετε προσφέρει την μεγάλη σας αγάπη. Έρχομαι για να σας δω όλους γιατί σας αγαπώ παραπάνω..

Συμμετέχω γιατί λατρεύω το Taekwondo που με βοήθησε στην ζωή μου να μην είμαι σε άλλες δραστηριότητες, που συνήθως προτείνουν οι Επιστήμονες.

Από το 2009 που μπήκα στο άθλημα πέρασα υπέροχες στιγμές.

Είχα την τιμή στα 20 μου χρόνια να συμμετέχω σε πολλές διοργανώσεις..

Η χαρά της συμμετοχής για μένα είναι το μεγαλείο..

Όμως ήρθε αυτός ο αγώνας 321 στο Πανελλήνιο Κύπελλο “Κ. Θωμαϊδης”..

Όλα αυτά που έζησα σαν άνθρωπος δεν τα έχω ξαναζήσει.

Ένα μετάλλιο αξίζει περισσότερο από την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου έστω και ΑμεΑ, ανάπηρου, καθυστερημένου ή όπως αλλιώς με αποκαλούσαν από την εξέδρα;

Η παρότρυνση των οπαδών να σπάσουν το πόδι του ανάπηρου αξίζει ένα χρυσό μετάλλιο;

Η συμπεριφορά ανθρώπων που με θεώρησαν ως σκουπίδι μέσα στο τερέν του αγώνα και δεν μου έδωσαν το χέρι, αξίζει ένα χρυσό μετάλλιο;

Ο τρόμος και η λεκτική και ρατσιστική βία για την αναπηρία μου, που δέχτηκα από μέρος της εξέδρας, αξίζει ένα χρυσό μετάλλιο;

Πραγματικά και αληθινά, ο ίδιος δήλωσα αδυναμία να αγωνιστώ ενώ μπορούσα, για να αποφύγω όλο αυτό που γινόταν σε τερέν και εξέδρα αφού κανείς δεν μπορούσε να με προστατεύσει ως αθλητή και ως άνθρωπο.

Ήθελα να φύγω, να τρέξω, να πάω σπίτι μου με τα πόδια, όπως ήμουνα με το dobok και τις πατούσες.. Ήθελα να κλάψω, να σπάσω το κεφάλι μου σε τοίχο.

Έκανα λάθος για ανθρώπους που θεωρούσα ότι με δέχονται όπως είμαι.

Έχουν δίκιο αυτοί που φώναζαν “τι δουλειά έχεις εδώ ανάπηρε; Να πας στα καρότσια του ΠΑΣΧΑ” (ΑΣ ΠΑΣΚΑ λέγεται και είμαι περήφανος που είμαι αθλητής τους στο ParaTaekwondo)

Ζητώ συγνώμη από τους διαιτητές του αγώνα που έφυγα από την καρέκλα που καθόμουν και παρακολουθούσα το bulling που δεχόντουσαν.. Έπρεπε να προστατεύσω την δική μου σωματική ακεραιότητα από την υπέροχη εξέδρα…

Τους συγχωρώ όλους, δεν ξέρουν τι κάνουν!

Θα ζητήσω μια προσωπική χάρη με τον απόλυτο σεβασμό από την Ελληνική Ομοσπονδία Ταεκβοντο.

Θα ήθελα να επιστρέψω το μετάλλιο και το δίπλωμα, γιατί ο σκοπός μου ήταν να έρθω να περάσω τέλεια, να περάσουμε όμορφα.

Δεν μπορώ να κατέχω κάτι που με γεμίζει τρόμο στο σπίτι μου..

Με σεβασμό. Σας ευχαριστώ!>>

Η ΗΘΙΚΗ, Βασίλη, είναι σίγουρα σημαντικότερη από την επιτυχία! Σ’ ευχαριστούμε για το δίδαγμα…