Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν τη 2η μ.Χ. χιλιετία, σε περιοχές μόλις λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, το ΜΕΝΙΔΙ, το ΖΕΦΥΡΙ, τα ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ, να ζουν οι κάτοικοι όπως σε… εμπόλεμη ζώνη; Να “θυσιάζονται” μικρά παιδιά στον βωμό της… “προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, της “καταπολέμησης των διακρίσεων”, της “προσπάθειας κοινωνικής ένταξης” της “προνοιακής μέριμνας” και της “πολυπολιτισμικότητάς σας”;
Ας εξηγήσει τώρα η Πολιτεία σ’ αυτούς τους γονείς, γιατί κώφευαν τόσα χρόνια τα “ώτα” της στις καθημερινές καταγγελίες – σ’ αυτό το… “κοινό μυστικό” – για τους ανεξέλεγκτους πυροβολισμούς των αθίγγανων στις περιοχές αυτές, που σε κάθε τους εκδήλωση “χαράς” – κυρίως – φροντίζουν να αδειάζουν καμιά εκατοστή σφαίρες στο ουρανό! Κι όπου πάνε… Κι έχουν πάντα ένα λόγο να χαίρονται… Έναν γάμο, μια καλή… προσοδοφόρα(!) “πώληση”, το… αντάμωμα από μια αποφυλάκιση! Γιατί κωφεύατε; Από ανοχή ή από ενοχή;;;
Ακόμη και σήμερα, λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν με το άτυχο 10χρονο από το Μενίδι, αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες (17:16 μ.μ.), τα καλάσνικοφ και τα πυροβόλα όπλα ηχούν τριγύρω! Αδέσποτες σφαίρες, αδέσποτων ανθρώπων, προσγειώνονται αυτή τη στιγμή σε κάποια ταράτσα, κήπο, δρόμο, προαύλιο… ΑΙΣΧΟΣ!!! (σ.σ. αδέσποτος = α + δεσπότης = χωρίς δεσπότη, χωρίς κύριο, που δεν ελέγχονται οι κινήσεις του)
Πόσες καταγγελίες πρέπει να γίνουν; Πόσα θύματα πρέπει να υπάρξουν; Πότε θα έχουν την… “πολυτέλεια” οι κάτοικοι αυτών των περιοχών – όχι να βγουν από τα σπίτια τους – να καθίσουν απλά στα μπαλκόνια τους άφοβα;;;
Ο ήχος των καλάσνικοφ έχει γίνει τέτοια συνήθεια, που αν – λέμε, αν – κάποιο βράδυ κυλήσει ήρεμα, οι κάτοικοι γνωρίζουν ότι γίνεται επιχείρηση των δυνάμεων της αστυνομίας σε σπίτια και καταυλισμούς αθίγγανων… ΚΑΙ;;; 5 – 6 συλλήψεις, 5 – 6 κατασχέσεις όπλων, 5 – 6 σακούλια ναρκωτικών ουσιών… κι άντε γεια!
Μήνες τώρα οι κάτοικοι του Δήμου Φυλής και του Δήμου Αχαρνών, ακούνε την “ελπιδοφόρα” υπόσχεση του κ. Τόσκα ότι “έρχεται η Ο.Π.Κ.Ε. να εγκατασταθεί μόνιμα στο κτίριο της πολεοδομίας” και το πρόβλημα θα επιλυθεί… Δηλαδή πώς θα επιλυθεί το πρόβλημα κύριοι; Θα… πετούν στον αέρα να σταματούν τις σφαίρες, πριν αυτές προσγειωθούν στα αθώα κεφαλάκια παιδιών;
Ούτε… οδοστρωτήρας δεν τη σώζει την κατάσταση, που είναι όχι απλά ανεξέλεγκτη, ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ! Και πιστέψτε με, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα “ταμπελάκια” και μου είναι αδιάφορη η κρίση όσων δεν κατοικούν σε αυτές τις περιοχές! ΜΟΝΟ όσοι ζουν το πρόβλημα έχουν δικαίωμα κρίσης!!!
Συγχωρέστε το ύφος του άρθρου μου – όχι πως δεν το συνηθίζω – αλλά, να! Είναι που έρχομαι στη θέση αυτών των γονιών που πήγαν με το παιδί τους ν’ αποχαιρετίσουν μια σχολική χρονιά (όπως κάνουν όλοι οι γονείς που έχουν παιδιά στο δημοτικό, αυτές τις μέρες) κι αποχαιρέτησαν… το ίδιο τους το παιδί!!! Γιατί κάποιοι αδέσποτοι είχαν… γλέντι! Και θα’ χουν κι απόψε, μη νομίζετε…
