Η πρώτη καταγεγραμμένη στην παγκόσμια ιστορία διπλωμάτισσα εμφανίστηκε στην αρχαιότητα – κατά την ταπεινή μας άποψη – και αυτή ήταν η Πυθία, αφού διέθετε το σπάνιο “ταλέντο” να εξαπατά τις εντυπώσεις με τον τρόπο που χειριζόταν τον λόγο, ώστε με τις αινιγματικές απαντήσεις που έδινε ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ στις αγωνιώδεις ερωτήσεις των επισκεπτών στο Μαντείο να είναι διφορούμενη η ερμηνεία, κι εκείνη πάντα αλάνθαστη στις προβλέψεις της!
“Ήξεις, αφήξεις ου, εν πολέμω θνήξεις”, απάντησε στον στρατιώτη που διακαώς ήθελε να μάθει τι τον περιμένει αν θα πάει στον πόλεμο. Ο χρησμός με το κόμμα πριν το «ου», σήμαινε: «Θα πας, θα γυρίσεις, δεν θα σκοτωθείς στον πόλεμο». Κατά την προφορά του λόγου όμως, δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί κάποιος αν υπήρχε κόμμα πριν ή μετά από το… “ου”, οπότε και θα άλλαζε την ερμηνεία σε: «Θα πας, δεν θα γυρίσεις, θα σκοτωθείς στον πόλεμο».
Πήγε ο λεβέντης στη μάχη και τον κατέκοψαν οι ενάντιοι, κι όταν οι διαμαρτυρόμενοι συγγενείς επέστρεψαν για να ζητήσουν τα ρέστα από τους ιερείς, εκείνοι αποφάνθηκαν το… “κόμμα” στο οποίο δεν υπολόγισε ο μακαρίτης!
Αφενός, λοιπόν, εκείνο που κατάφερνε η Πυθία ήταν να αποχωρούν όλοι ικανοποιημένοι από το Μαντείο ότι πήραν την ποθητή απάντηση, αφετέρου η ίδια έβγαινε πάντα “λάδι”, αφού με διάφορα σημεία στίξης και γλωσσικά τεχνάσματα εξαντλούσε κάθε πιθανότητα να πέσει έξω στις… μαντεψιές της!
Επιστρέφοντας λοιπόν στο σήμερα, μερικές χιλιάδες χρόνια μετά, υποκλιθήκαμε μπροστά σε έναν ανάλογο… χρησμό, που αναβίωσαν οι παριστάμενοι σε χριστουγεννιάτικο event (που είναι και στα φόρτε τους αυτές τις μέρες!).
Με την ευκαιρία της καρα-προεκλογικής περιόδου, λοιπόν, ο αιρετός επιζητούσε αγωνιωδώς – και δια της πλαγίας οδού – να μάθει από τον… Λοξία Απόλλωνα αν θα ξαναβρεί τη ζεστή “καρέκλα” του στη θέση της να τον περιμένει την επομένη των εκλογών: “Ευχαριστώ για την τιμή, ήταν όμορφη εμπειρία, ελπίζω να ικανοποίησα τις προσδοκίες σας…” και τα τοιούτα, άφηναν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα να πλανάται μια αίσθηση πως αποχαιρετά τα πλήθη!
Η… Πρωθιέρεια όμως, που τόσα χρόνια στο κουρμπέτι κάτι τέτοια τα μάσαγε για… τσιχλόφουσκες, διεμήνυσε τέτοιον χρησμό, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο: “Δεν τελειώνει η θητεία σου σε αυτή την καρέκλα…“
⌈ Σοφόν το σαφές και ουδόλως ασαφές, αφού η προφητεία ακούστηκε κάπως ανάλογη του… “Ήξεις, αφήξεις ου εν τη… αιρέσει θνήξεις!”, για τους κατέχοντες την τεχνικήν. ⌉
Περιχαρής ο αιρετός ανατσουτσουρώθηκε μπροστά στο κοινό του, πως κατόρθωσε να αποσπάσει τα ευοίωνα σημάδια των θεών και ταυτόχρονα τη δέσμευση για τη συνέχεια: “Άρα θα συνεχιστεί η θητεία μου σε ΑΥΤΗ την καρέκλα!”, σκέφτηκε, αφού ρούφηξε τη φράση μονοκοπανιά, χωρίς να βάλει πουθενά “κόμμα”!!!
Έλα όμως που κάποιος εκ των παριστάμενων έτριβε τα χεράκια του, γιατί έβαλε ένα “κόμμα” εκεί που τον βόλευε και έδωσε διαφορετική ερμηνεία στον χρησμό: “Ακούσατε τι μετέφερε ο Απόλλων; Δεν τελειώνει η θητεία σου, σε αυτή την καρέκλα…“, έλεγε και ξανάλεγε. “Για τον δικό μου τον ποπό προορίζεται η καρέκλα, αφού η δική του θα λήξει πιθανόν σε κάποια άλλη καρέκλα”.
Κανείς από τους δύο, ωστόσο, δεν υπολόγισε στην… «ψηφοδόχο κάλπη» που προηγείται για να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, κι έτσι έμειναν οι δυο ευτυχισμένοι αιρετοί να περιμένουν της μοίρας τους το πεπρωμένο, αλλά και ο Απόλλωνας – δια του χρησμού της Πυθίας – “καθάρισε” ότι δεν θα τους έχει ολημερίς στις πύλες του μαντείου να του πρήζουν το… συκώτι!
Αν έχεις το θείο χάρισμα τελικά…
* Αγαπημένη μου, δεν φταίει η γραφή που δεν καταλαβαίνεις, αν εσύ έκανες κοπάνα από τόσο ενδιαφέροντα μαθήματα που διδαχθήκαμε στην εφηβεία και που ακόμα μας διδάσκουν…
