Πλησιάζουν οι μέρες των Χριστουγέννων που θα προσπαθήσουμε όλοι – έστω για λίγο – να θυμηθούμε πως νιώθαμε σαν ήμασταν παιδιά. Οργανώνουμε σχέδια για να βιώσουμε συναισθήματα που νοσταλγούμε και που τον τελευταίο καιρό επισκιάζονται από τα όσα θλιβερά μας αποκαλύπτονται, καθημερινά, με την υπόθεση των νεκρών βρεφών στην Αμαλιάδα – και όχι μόνο!
Σκεφτείτε, όμως, πώς θα ήταν αλήθεια αν μπορούσαμε να διατηρήσουμε κάτι από την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων; Να υπήρχε κάτι σαν “έλαιο” απ’ την παιδική ψυχή για να ποτίζουμε στάλα – στάλα τις πράξεις μας, να κοιτάζουμε γύρω μας με τον αγνό τρόπο που ένα παιδί προσεγγίζει τα πράγματα και να εκφραζόμαστε με τον αυθορμητισμό του.
Τότε… ίσως, ο κόσμος μας θα ήταν ομορφότερος!
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, που νιώσαμε την ανάγκη να καταθέσουμε και στους αναγνώστες μας, στάθηκε μια φωτογραφία με μια λιτή περιγραφή της “στιγμής”, από την εκπαιδευτική επίσκεψη μαθητών του δημοτικού στο δημαρχείο των Άνω Λιοσίων.
Της στιγμής που μια μικρή μαθήτρια ξεχώρισε από τα υπόλοιπα παιδιά και πλησίασε τον Δήμαρχο για να τον ευχαριστήσει που τη βοήθησε σε ένα σοβαρό χειρουργείο της. Της στιγμής εκείνης που γίνεται έμπνευση και σου δίνει τη δύναμη να προχωράς…
Της διαπεραστικής αυτής στιγμής που αποτύπωσε ο φακός και έτσι αυτόματα μας έκανε να την “ντύσουμε” με μουσική και να συνοδεύσουμε τον Παύλο Σιδηρόπουλο στους στίχους:
Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουνπως σε πιστεύουν σ’ αγαπούνκαι πως σε θέλουν.Έχε το νου σου στο παιδίκλείσε την πόρτα με κλειδίψέματα λένε…Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοίγια να σε πείσουν.Έχε το νου σου στο παιδίκλείσε την πόρτα με κλειδίθα σε πουλήσουν.Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροίπου θα ‘χει σβήσει το κερίστην καταιγίδα,Υπερασπίσου το παιδίγιατί αν γλιτώσει το παιδίυπάρχει ελπίδα…
